یکی از مصادیق اقتصاد مقاومتی تحریم شده، معادل قرار دادن ریاضت اقتصادی با آن می باشد، برابری نادرست اقتصاد مقاومتی با ریاضت اقتصادی بیش از همه سودش به جیب کسانی است که از شرایط رکود تورمی سود برده و از سویی تمایل به هزینه کردن برای اصلاح اقتصاد ایران را ندارند. ریاضت اقتصادی به این معنا است که دولت از هزینه های خویش کاسته و بر درآمدهای خود از طریق افزایش مالیات و از طرق دیگر بیفزاید و این برای اقتصاد ایران فاجعه آفرین خواهد بود چرا که اگر قرار باشد برای حل مشکل رکود تورمی موجود در اقتصاد ایران دولت، اصلاح نشده و وظایف توسعه ای خود را انجام ندهد، مشکلات اقتصاد ایران عمیق شده و در نهایت مردم را در فقر و فلاکت فرو خواهد برد. بنابراین به هیچ وجه اقتصاد مقاومتی به معنای مقاومت مردم آن هم مقاومتی که به نفع دولت برای کاهش کسری بودجه خویش باشد، نیست، اقتصاد مقاومتی به این معنی است که مردم با دولتی که قصد دارد خودش را اصلاح کند و از طریق سیاست های مالی به حمایت از تولید کنندگان و شرکت های دانش بنیان بکند، همراهی بنماید. ریاضت اقتصادی برای دولت های است که نفع خود را بر نفع مردم ترجیح می دهند ولی دولت جمهوری اسلامی ایران باید نفع مردم را بخواهد و اساسا رسالت دولت چیزی جز همین نیست، لذا اگر دیدید و یا شنیدید که کسانی اقتصاد مقاومتی را علم کرده و طرح های ریاضت طلبانه را دنبال می کنند بدانید که این امر از دو حال خارج نیست، یا آنکه هیچ از الفبای اقتصاد نمی دانند و یا اینکه سودشان در طرح هایی است که کسری بودجه را کاهش و رکود تورمی را افزایش می دهد.

بنابراین اقتصاد مقاومتی یعنی مقاومت در برابر تحریم از طریق سیاست های مناسب دولت و این سیاست ها، سیاست ریاضت اقتصادی نیست، چرا که سیاست ریاضت اقتصادی یعنی کاهش کسری بودجه دولت به بهای نابودی تولید و رفاه مردم. و اجرای چنین سیاستی نه تنها منجر به مقاومت در برابر تحریم نمی باشد بلکه از طریق کمک به افزایش مشکلات تولید، تحریم کنندگان را به نتیجه ی دلخواه خود می رسانند. حال لازم است سوال اصلی را مطرح نماییم و آن سوال این است که در چارچوب ادبیات اقتصاد مقاومتی که به عنوان مقاومت در برابر تحریم است، دولت چگونه و چه سیاست هایی را باید انجام دهد؟

هسته ی اصلی اقتصاد مقاومتی شرکت های دانش بیان است، این گفته ای است که رهبر جمهوری اسلامی ایران در تبیین اقتصاد مقاومتی بیان داشته اند، این بیان می رساند که دولت در چارچوب اقتصاد مقاومتی باید کمر همت خود را بسته و مخارج خود را افزایش دهد چیزی که دقیقا بر خلاف ریاضت اقتصادی است...

در هر حال این که این مخارج چگونه باید باشد مساله ی بسیار مهمی است به این معنا که آیا هر گونه افزایش مخارج دولت در چارچوب اقتصاد مقاومتی مطلوب است؟ مسلم است که خیر، چرا که هدف از خرج کردن دولت حل کردن مشکل اصلی اقتصاد ایران، که همان وابستگی تولید به دانش غربی است می باشد، لذا این که قرار باشد دولت منابع مالی را در جهت های پروژه های عمرانی و پروژه هایی که جزء ضروریات اقتصاد ایران نیستند، خرج کند، مطلوب نیست  چرا که این مخارج در اولویت قرار ندارد و آنچه از مخارج دولت و افزایش هزینه های دولت مطلوب و منظور  است، افزایش هزینه های تحقیق و توسعه، افزایش خرید کالاهای دانش بنیان توسط دولت، حمایت های مالی از شرکت های دانش بنیان و هم چنین حمایت از تولید در کنار سرمایه گذاری در امر تحقیق و توسعه می باشد.

برای شکست تحریم باید وابستگی تولید را به کشورهای خارجی از بین ببریم، وابستگی تولید به دانش غربی ابزار تحریم شده است، تحریم هدفش نابودی تولید داخلی است و این هدف را از طریق ابزار وابستگی ای که تولید داخلی به قطعات تجهیزات و دانش و تکنولوژی غرب دارد، دنبال می کند، پس اگر می خواهیم در برابر تحریم مقاومت کرده و پیروز شویم باید اول از همه هدف خود را حفظ تولید قرار دهیم و دوما باید از طریق حمایت از شرکت های دانش بنیان و کمک به انباشت دانش و توسعه شرکت های کوچک مقیاس دانش بنیان، عنصر وابستگی را به دانش و تکنولوژی بومی تبدیل نماییم تا از این رهگذر ابزار تحریم کنندگان را از بین برده و تحریم را به یک فرصت ای برای بهبود طرف عرضه اقتصاد ایران قرار دهیم.

این است اقتصادی که قرار است در برابر امواج تحریم مقاومت کرده و قاطعانه از تهدید تحریم، فرصت بسازد و این به حقیقت با ریاضت اقتصادی که هم هدف و هم ابزار تحریم کنندگان را تشدید می کند به شدت مخالف است.